بررسی روند رشد حرکات بیانگر مستقیم در کودکان فارسی زبان طبیعی از 12 تا 18 ماهگی: یک مطالعه‌ی طولی

هدف: حرکات بیانگر مستقیم یکی از نخستین روش‌های برقراری ارتباط کودک پیش از رسیدن به مهارت کلامی محسوب می‌شود. برخلاف گفتار، حرکات بیانگر چندان مورد تشویق و حمایت فرهنگ ایرانی واقع نشده است. هدف این مطالعه بررسی رشد حرکت بیانگر مستقیم شامل اشاره‌کردن، دادن، درازکردن دست و نشان‌دادن در کودکان فارسی زبان دارای رشد طبیعی از 12 تا 18 ماهگی بود. مواد و روش‌ها: در این مطالعه‌ی طولی از نوع مشاهده‌ای آینده‌نگر، از روش نمونه‌گیری غیراحتمالی هدفمند و در ادامه از روش نمونه‌گیری غیراحتمالی گلوله‌برفی استفاده شد. تعامل 11 مادر- کودک، در فضایی نیمه‌ساختاریافته به صورت ماهانه (طی 7 ماه) ضبط ویدیویی شد. داده‌های حاصله مورد کدگذاری قرار گرفتند و داده‌های آماری با استفاده از آزمون اندازه‌های تکراری (مقایسه‌ی درون‌گروهی) بررسی شد و اعتبار کدگذاری مشاهدات ثبت‌شده از طریق آزمون ICC تحلیل شد. یافته‌ها: تفاوت میانگین بسامد حرکت بیانگر اشاره‌کردن با انگشت از 12 تا 18 ماهگی معنادار بود (05/0p<). امّا تفاوت میانگین بسامد سایر حرکات بیانگر مستقیم مثل نشان‌دادن، درازکردن دست و دادن از 12 تا 18 ماهگی معنادار نبود (05/0p>). مقدار ICC به عنوان ملاک اعتبار کدگذاری مشاهدات ثبت‌شده 90 درصد به‌دست آمد. نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان می‌دهد که بررسی روند رشد حرکت بیانگر اشاره‌کردن با انگشت حاکی از افزایش بسامد آن طی 12 تا 18 ماهگی کودک است. امّا روند رشد حرکت بیانگر نشان‌دادن، دراز کردن دست و دادن ثابت باقی‌مانده‌ است.